22 Temmuz 2017, Cumartesi
saat: 03:22
seri tek eşlilerde hiç fark edilmeyen muazzam bir gözlem ve empati yeteneği oluyor ya da self awareness, adını koyamadım. (kimi çevreler buna itlik veya puştluk da diyebilir, makul) lakin bu insanlar karşısındaki insanın gözünden dünyaya bakabilme ve o'na benzeme çabası içerisinde kendini kaybediyor.
kendine geldiği nokta 35 yaş. (acaba?)
35 öyle bir yaş ki, bundan sonra saymasan da olur. ben kaç yaşımda olduğumu bilmiyorum artık. 34 mü bitti, 35'ten mi gün alıyorduk, bunun artık bir önemi var mı, bilmiyorum. bildiğim bir şey varsa o da benim o'na benzediğim ve o'nun olgunluğunda bir olgunluğa sahip olduğumu, giderek o'na benzediğimi düşünmeye başlamam..
ve dolayısıyla köreldiğimi hissetmem..
ve dolayısıyla kendimi kaybetmem..
ve dolayısıyla bir sonraki..
buradaki bir sonraki aslında değersizleştirmeye çalıştığımız elimizde kalan yegane değer.. adeta bir... nasıl tarif edeyim, muazzam bir şey.
kendimi bir noktaya kadar inkar edebiliyorum.
halihazırda sıkılıyorum.
ama geçer.
belki de geçmez.
