09 Ağustos 2017, Salı
saat: 00:11
beyaz boş sayfayla aramdaki mesafenin soğukluğu bana çocukken kışın akşam olunca içime çöken sonluluk hissini hatırlatıyor. ne saçma cümleler kuruyorum. yazmaya çalışıyorum. zaman zaman yazabiliyorum. şimdi, pek sayılmaz. içime sinmeyen bir paragraf. hissini veremedim. nereden biliyorum? çünkü içimde büyümeye devam ediyor. çıkartmak gerek.
ed'de olabilirdim şimdi. özlüyor değilim aslında. uzaktan bakınca daha iyi görebildiğim o liminallik çekici geliyor. dün gece dünyanın en aptal mesajını attım. sessizlik sessizlik diye öldüğüm anlarda eko yapıp bana geri dönmekten başka bir işe yaramayan küçücük laflarla edilen büyük hareketler. dolunayı izlemek istedim. o ağaç ev. evine beş dakika uzaklıkta. tabii ki gelmedi. uyumak üzereyken cevap vermeseydim şu an kendimi çok daha iyi hissedeceğim bir mesaj. arada bu kadar yaş farkı varken nasıl bu kadar iyi tutturabildiğimize aşık olduğum o biliş.
ben bir anna wulf değilim ama yine de denemeyecek değilim. romanda bir adam var. sürekli kırptığı, soluk mavi batılı gözleriyle tenkit ettiği bir kadın. susmakla anlaşılmak istemek arasında gidip gelen bir kadın.
bisiklet üzerinde akla gelen fikirlerin yazıldığı bir defter. uykusuzluğu alt etmeye çalışmak için yapılan kilometreler. geceyarıları. bazen sessiz sinema. benim gibi insanlar, diye düşünmek. sonra bunun tuhaf gelmesi. kendisi gibi olduğunu hissettiği insanlarla bir arada olan, ancak yalnızlığı birbirine hiç dokunmayan insanlar. o sessiz sözleşme.
kütüphane. bu saatte burada deliler, yaşlılar ve çaresizler var. dökülen ve kabını bir türlü geri dolduramayan bir ayran olan ev arkadaşımdan, gelmeyen ve bir süre daha gelmeyecek olan mesajlardan, yerinde bir sessizlik içinde iki kişi geçirilen bir pazar gününün anısından ve önümüzdeki günlerin şimdiden kendini hissettiren ağırlığından kaçmak için burada harcadığım saatler. arada ben bitiriyormuşum gibi değil de kendi kendini hallediyormuş gibi gelen işlerim.
iki kişi arasındaki bir görünüp bir kaybolan o duvar. blinking blue eyes.
