09 Mart 2018, Cuma
saat: 23:01
Ya ben gercekten saksiyim galiba. Hicbir seyi anlamiyorum. Hicbir seyi sevemiyorum. Anlamadigim icin degil anlamam gerektigi icin saksiyim. Futbol sevemiyorum cunku futbolun neden sevilecegini anlamiyorum. Illa ta anktik Roma'ya, gladyatorlere; oradan olulerin yasayanlarin kanlariyla islaninca hayatlarini hatirladiklari Yunan mitlerine kadar iliski kurmam gerekiyor. Ondan sonra futbol sevsen nolur sevmesen nolur... Bir suru sikesi, hilesi, hakeme para yedirmesi, danisikli dovusu var; bunlar ne olacak... Onlar da politika. Bunu da anlamiyorum. Yalan soyledigi apacikken bir politikaci nasil desteklenir? Anca on yil sonra retorik nedir, neden vardir; insanlarin fikirleri nasil olusur, zihinde nasil saklanir anlayinca basiyor kafam. Yalan soylemeden yapilan seyin politika olamayacagini idrak etmem gerekiyor oturup soylenenlere dikkatimi verebilmem icin. Halbuki tanidigim kimsenin konusabilmek, konusulanlari anlayabilmek icin bunlari dusunmesi gerekmiyor. Lisede, ilk sosyal hayat denemelerimde dumur oluyordum. Mesela ben bir bulusmaya gitmek istemeyince biri beni arayip ikna ediyordu. Ben gelmeyecegim dedikten sonra o birinin beni neden aradigini kesinlikle anlamiyordum. Neden ikna oldugumu da anlamadigim icin onu da inkar ediyordum ama kararimi teblig ettikten sonra fikrimi degistirecegini dusunerek beni arayan arkadasin sokundan kurtulamadigimdan yine gidiyordum. Yillarca sinema sevemedim fimler hikaye anlatmaya calisiyor sandigim icin. Halbuki biri cikip bana, insanin bazi halleri sadece gorulerek anlasilabilir, dese o zaman kesin severdim. Velhasil mutemadi anlam arayisi, anlamin kendisini hic ediyor. Ben yaptiklarinin sarkilarda anlam bulacagini bildiginden yillarca butun varligiyla savasip sonra denizleri asan Odisseus muyum? Hayir, ben saksiyim. Iki bira icerken karsimdakine, sen de haklisin be abicim, diyebilecek insanliga ulasmak emelim.
