11 Mayıs 2018, Perşembe
saat: 00:03
Tam 4 yıl olmuş dün.
Sabah telefon gelmişti hastaneden hatırlıyorum, kumbaracı yokuşunda ceren’le kalıyorduk o dönem. Hastaneye gelmeniz gerekiyor diye telefon. Belki dedim iyidir haber. Hangi haber iyi ki bu iyi olsun.
Çok şımarmıştım son bi kaç aydır ama bugün yine o yoğunluğu hissettim. Hayatın anlamsızlığı ve annemsizken ne kadar sevgisiz olduğumu.
Arrogant robot demişti bana bi hatun. O an gülmüştüm gerçi ama şu an düşününce hiç bi hissim olmadan yaşıyor gibiyim 4 yıldır. -mış gibi yaşıyorum. Ve geçen hafta müstakbel kayınpederim yoğun bakıma girmeseydi -mış gibi de nişanlanıcaktım. Hayatımın kalanını bu şekilde yaşamam gerekiyor sanırım.
Bugün ziyaret ettim ve yüzüne de söyledim. Seni ziyaret etmemin bir anlamı yok, zaten hep benimlesin. Ben sadece üzerini temizleyip bu taşların, yanına da sevdiğin bir kaç çiçeği bırakmak için geliyorum. Sana anlatacaklarımı da zaten biliyorsun, çünkü zaten her gün hissediyoruz birbirimizi. Sen ben ölene kadar benimle yaşayacaksın. sadece bunun için yaşıyormuşum gibi, seni daha uzun süre yaşatmak için yaşıyormuşum gibi ve bir kızım olursa adını Lale veya belki Nurgül koyacağım için bir miktar huzur doluyum.
Çok büyüdüm güncem, artık çocukluk hissetmiyorum içimde. Anneler öldüğü gün çocukluk kalmazmış ya o cinsten.
