14 Mayıs 2018, Pazartesi
saat: 15:59
Yaralarim var.
Nasil onaracagimi, kendimi nasil tam bir insan yapacagimi bilmiyorum.Terapistler fayda etmedi. Israrla ilac almiyorum. Almayacagim.
Hasta oldugumu dusunmek istemiyorum. Sadece pansuman yapilmasi gereken yaralarim var.
Normal insanlarin umrunda bile olmayan, olmayacak konulari kafama takiyorum. Gunlerce, haftalarca, aylarca, hatta yillarca cikmiyor kafamdan. O kadar dolu ki zihnim yeni tecrubeleri kaydedemiyorum artik. Gittigim yerleri, yedigim yemekleri unutuyorum mesela. Gecen hafta ne yaptin desen hatirlamiyorum. Hayattayim ama yasamiyorum aslinda. Heyecan ve istek duymuyorum yaşamsal deneyimlere karsi.
Hangi travmanin etkileri bunlar hala bilmiyorum. Yoksa ben sadece nasil yasanacagini bilmeyen ve hic ogrenmemis bir budala miyim?
Yeni tecrubeler deneme cesaretim ve istegim cok az. Ara ara her seyi birakip ölesim geliyor. "Her seyi birakip" dedim ama zaten tutundugum fazla bir sey de yok. Gelip bana yarin öleceksin deseler çok az koyardi.
Garip konularda takintilar yapiyorum. Mesela askin sonsuz ve zamansiz olmasi gerektigine, birbirini gercekten seven bir ciftin ölüm karsisinda bile ayrilmamasi gerektigine falan taktim obsesif bir sekilde. Hatta realist ve muhendis kocamla kavga ettik bu yuzden. O oyle dusunmuyor cunku. Geri kalanin hayatina bir sekilde devam etmesi gerekir diyor. "Benden baskasini da sevebilecek demek ki" diye dusunerek gunlerdir agliyorum.
Anneme uzuluyorum, abime uzuluyorum, kendime uzuluyorum, kuzenime uzuluyorum, ona buna şuna herkese ve her şeye uzuluyorum. Hayatim bir uzuntu topuna dondu kisacasi. Olur da bir yarim saat uzulmezsem falan gun icinde kendimi garip hissediyorum mesela.
Kitap mitap okusam psikoloji ile ilgili duzelir miyim ki acaba ya? Var mi iyi kitap?
