22 Temmuz 2018, Cumartesi
saat: 01:19
Yıllar yıllar önceydi,
Zamanın zımparasıyla bu denli aşınmamıştı hiçbir şey. Başkalarının zihniyle düşünebilmeyi çok merak ediyorum bazen gerçekten de böyle mi oluyor diye.
Daha insani bir tabiri var mı bilmiyorum, bazen sistem yeniden başlatılıyor gibi hissediyorum. Mesela bugün kendimi yine burada buldum anlamsız bir biçimde.
Okudum, okudum ve kendimden ne kadar uzakta olduğuma hayretle baktım. Ne kadar mekanik, duygusuz, rutin, maddiyat üzerine kurulu bir hayat.
Hafızam fena değil. Etiketler var kafamda. "Hmm, bu buydu.","Bunu, bu yüzden söylemiştim"... Başka bir anlam ifade etmedi. Ne bir özlem, ne keyif, ne kahkaha...
Sanki anılarım bile bana ait değil, hissetmeyi bile unutmuşum. Bütün gün bunun üzerine düşündüm.
Düşündüm...
Yazmaya değecek bir şey bulamıyorum. Yazmaya değecek bir şey yaşıyor muyum?
Zamana kurban edilmiş bir hayat.
Nedenleri, nasılları biliyorum. Ya da bildiğimi sanıyorum. Ne fark eder, bugün artık?
