24 Eylül 2018, Pazar
saat: 01:23
en korktuğum şey sonbahar depresyonu. halbuki bu kadar korkmamam lazım, hep korktuklarınla sınandığını öğrenecek yaşa çoktan geldim. tekrar kıta avrupasının en meşhur başkentine taşındım, bu sefer maaile hem de, bey ve kızım da benimle birlikte. buraya gelmenin en sevdiğim yanı hemen kendini gösterdi: istanbul'un kalabalığı, dedikodusu, ıvırı ve de zıvırı gitti, 2.5 yaşında bir çocuğa bakıyor olmamıza rağmen bize konuşacak, düşünecek, yazacak, okuyacak çok daha fazla vakit kaldı. paris'in azıcık dışındaki minik köyümüz çok sessiz, evimiz daha da sessiz. hem bu sefer bir işim de var üstelik, buranın üniversitelerinden birinde çalışıyorum.
kızım çok güzel günler görsün istiyorum, bir yanım iyi ki onu buraya getirdim, ana dili gibi fransızca öğrenecek, türkiye'nin kargaşasından uzak güzel bir çocukluk getirecek diyor. diğer yarım 'hayatın boyunca uğraştığın kökler/köksüzlükler meselesine kızını erkenden soktun, rezalet' diye tersleniyor. gerçekten çok karışık duygular içindeyim. çoğu zaman 'ben bunu yaptım mı ya, gerçekten bir iş bulup buraya ailemle taşındım mı' diyorum kendime. bazen çok doğru bir şey yapmışım, çok başarılı bir insanmışım gibime geliyor, bazen de alınabilecek en yanlış kararı almışım gibi hissediyorum. ne işim var bu uzak mahallede? ben burada tam olarak ne yapıyorum? o yüzden sonbahardan çok korkuyorum. havalar güzelken ve parkta hayalin kahkahalar atarak oynayışını izlemek hikayenin güzel tarafı. hala henüz çok yorulmamışken. sıkıntı basmamışken. yeni ve güzel bir gelecek ihtimaline inanıyorken. bu ihtimalin büyük bir depresyonla tuzla buz olması fikri bana çok ağır geliyor. umarım öyle olmasın. herhalde olmaz. allah büyük.
tam bir yıl önce bugün yazmışım, çok acayip. bir bakayım şu güncem'e diye girdim ki bir baktım bir yıl önce bugün yazmışım. ay bu bir işaret, yazayım bir şeyler dedim. işaretler hep güzel şeyleri göstersin, istediklerimiz -en azından en gönülden dilediklerimiz- hep olsun, kıta avrupasının en meşhur başkenti biz kanadı kırık kuşlara merhametli ve iyi davransın, biraz şefkat göstersin. annemi şimdiden bu kadar çok özlemişken biraz şefkat gerçekten çok güzel olurdu.
