18 Kasım 2018, Pazar
saat: 18:44
Idealistlik acayip bir sey. Ben sevdigim insanlarin umurlarinda olmadigimi ilk fark ettigimde, ha demek ki boyle calisiyor bu is demistim. Demin yaptigi haberleri arkadaslari paylasmiyor diye teessuf eden bir gazeteci gordum. Baslari belaya girermis, bunlar da arkadas olacak, falan diyor. Kac yasinda bilmiyorum. 40 yasindaysa mesela, bu kadar yili teessufle gecirmek inanilmaz bir irade istiyor. Boyle soyluyorum ama igrenc bir insan olmadan once benim de 3-4 yillik kaskati bir deontolojist donemim olmustu. Idealist insanlar sanki bir nedenden insanlarin umurlarinda olmadiklarini fark edemiyorlarmis gibi konusuyorum. Oyle degil tabii. Belli ki onlari bu gercegi goz ardi etmeye iten bir seyler var. Benim de o kendini begenmis donemimde gorup ogrendiklerime ragmen degismemek icin nedenlerim vardi mutlaka. Ya da degismek 3-4 yil kadar zaman aliyor iste. Bir daha kariyeri icin, daha iyi bir is buldugundan baska sehre/ulkeye tasinan arkadasim olursa soyle diyecegim: Neden tasiniyorsun? Beni sevmiyor musun? Para, nufus senin icin arkadasliktan daha mi onemli? Sonra 3 saniye ciddi yuzumu korumaya calisip ardindan kahkaha atacagim. Cunku biliyoruz ki hepimiz bir Tony Soprano'yuz.
Elmayi yedik mi? Yedik. Isa hakli miydi? Hakliydi. Simdi bunu inkar etmenin anlami var mi? Var. Hayatimizda geriye kalan ne anlam varsa Isa'yi inkar etmekte var. Al sana a real variety of religious experience.
