06 Mayıs 2019, Pazartesi
saat: 15:18
Kendim icin cok onemli bir gunce yazicam.
Kendini sevmek olayinin onemine sanirim bu sabah sezgisel bir bicimde vakif oldum.
Kendini hakkiyla sevmeyi cogumuz bilmiyoruz. Hic ogrenmemisiz. Annelerimiz de ogretmemis, cunku o zavalli insanciklara da ogreten olmamis.
Problemlerimizin %100'unun; ornegin depresyonumuzun, kaygilarimizin, korkularimizin, tembelligimizin, ataletimizin, motivasyonsuzlugumuzun, keyifsizligimizin, sigarayi veya alkolu birakamayisimizin, fazla kilolarimizin, kronik stresimizin, gecemedigimiz sinavlarin, ogrenemedigimiz dillerin, yarim biraktigimiz projelerin, islerimizi durmadan erteleyisimizin, ve vaktinden once ortaya cikan butun bedensel aksakliklarimizin sebebinin kendimizi hakkiyla sevip saymadigimiz icin oldugunu malesef bilmiyoruz.
Kendini sevip saymak nedir peki? Soyle diyeyim: Bence kendini her kosulda kosulsuz sartsiz desteklemek, ASLA ve KAT`A kendini suistimal etmemek, hice saymamak, kucuk gormemek, suclamamak, kendine hakaret etmemek ve aci cektirmemek demek.
Bir bebegi buyuyup yurumeye/konusmaya baslamasi icin nasil sevip cesaretlendiriyorsaniz, kendinizi de aynen oyle sevip cesaretlendiriyor olmaniz demek. Yagmurda, camurda, hastalikta, saglikta, gecenin en karanliginda ve firtinanin ta ortasinda kendinize kollarinizin her daim acik olmasi demek. Yani ''Ben'' dediginiz vucudunuzun ve zihninizin icinde bir yerlerde her daim o ''Ben''i koruyup kollayacak bir ''Ben'' daha olmasi demek.
Cogumuz kendimizi kosullu seviyoruz. Mesela onemli bir sinavi gecer, etkileyici bir basari ortaya koyarsak, saglikli bir cocuk dunyaya getirirsek, anne-babamizdan onay alirsak, komsularimizdan, arkadaslarimizdan, partnerimizden sevgi/saygi gorursek ancak o zaman kendimizi onayliyoruz. Bunun disinda bir basarisizligimiz oldugunda veya birisi bizim bir davranisimizi onaylamadiginda kendimizi hemen kotu hissedip 'yeterince iyi' olmadigimizi dusunerek bilicalti bir seviyede kendimizi cezalandiriyoruz. Diyet veya spor yapmaya karar veriyoruz mesela ve bir anlik bir dalginlik uzerine agzimiza attigimiz biskuvinin ardindan sinirleniyor, asla basaramayacagimiza hemen oracikta ikna oluyor, o hincla oturup butun paketi yiyoruz.
Cogumuz aslinda dunden haziriz kendimizi asagilayip kucuk gormek icin. Ufacik bir sinyal bekliyoruz sanki cevreden kendimizle ilgili negatif algilarimizin dogulanmasi icin. Sonuc olarak malesef cabalarimizi sabote ediyor, kimi zaman denemekten bile korkuyor, hayatta basarmak istediklerimiz konusunda yerimizde sayarken yillarin elimizden akip gitmesini izliyoruz.
Su meshur ''kendimize inanirsak olur'' lafi var ya hani. O duyar duymaz icimizde dudak bukup alay etme istegi uyandiran kalip laf aslinda tamamiyla dogru. Dogru olan bir baska sey daha var yalniz, ve o da su: Kendimize inanmak konusunda malesef cok ama cok idmansiziz.
___
Susadim ve biraz da aciktim... Bir cay koyup ''Kendini sevme ve kendine inanma alistirmalari'' ile yazima birazdan devam edecegim.
___
Vazgectim, bir kac saate doktor randevum var. Baska bir zaman devam edecegim.
