18 Kasım 2019, Pazar
saat: 05:03
Güven sorunu yaşıyorum. Demin 2013'ten itibaren çekmiş olduğum fotoğraflara, güncem'e, facebook'a bakındım biraz. Aslında olay şu: Etrafımda güvenebildiğim, benim kadar abuk dost kalmadı. Belki de derinlemesine konuşabildiğim kimsem aslında neredeyse hiç olmadı, ama adını tam koyamadığım başka bir ortak yapımız vardı bazı ender kişilerle. Hepsi bir yerlere gitti.
Şimdi etrafımdaki en iyi niyetli insanlar bile aslında zehirliyor beni. Normal olmamamı kabullenemiyorlar. Zayıf düştüm. Zayıf olmasam hiç sorgulamayacağım şeyleri sorgulatıyorlar bana. Normalliğe zorluyorlar, ya da farkında olmadan kin kusuyorlar, engelliyorlar. Savaşmak zorundayım, bazı insanları çok yakınıma sokmamak, çok fazla dinlememek zorundayım. Benim sonumu getirir onlar. Ailen her zaman yanında kalır derler. Yanında olmak ne demek ki? Babam, kardeşim, annem, hepsi yanımda sağolsunlar. Hepsi bana zarar veriyor.
Psikiyatriste gitmeye başladım. İlk iş ufak dozda bir antidepresan verdi. İlk denemede kötü bir tecrübe sonrasında bir daha almamaya karar verdim. Bir de "babam rahatlasın diye" (o yönlendirdi beni bu psikiyatriste) idrar testi yaptı uyuşturucu kullanıyor muyum anlamak için. Çok umursamadım başta, ama sonra kendimi ispatlamak zorunda kalmak rahatsız etmedi desem yalan olur. Rorschach ve Tematik Algı Testi yaptılar. Gelecek hakkında karanlık bakış açısı ve endişelerim varmış, güvensizmişim. Baştan da yazdığım gibi, doğru, söylerdim de zaten. Neyse yüzeysel geliyor bana ama yapsınlar testlerini, onların da bir yerden başlamaları gerekiyor, anlıyorum. Adam depresyonumu boşanmama bağlıyor, ya da onu sorguluyor ilk bakışta. Ödev verdi, "8-10 resim bul, başından beri ilişkinizi düşün, tatilden döndüğümde konuşalım" dedi - o yüzden bakındım eskilere. Tamam, etkisi var elbet, ama boşanma sadece bir boyutu. Daha üç seans oldu, hemen anlamasını bekleyemem tabii. Herhangi bir noktada anlayacağından da şüpheliyim. Bakalım...
Şu bir gerçek ki, psikolojik problemlerim rekor seviyelere ulaştı. İnsanlarla ve kendimle dalga geçmeyi severim, ama şu an ne durumda olduğumu gizliyorum. Herkesi tamamen kaçıracağım diye korkuyorum. Haddinden çok fazla kaos kaldırabilen bir yapım var, benim kaldıramadığımı başkaları hiç kaldıramıyor. Yalan söylüyorum artık.
Shea, uzun süre yazmadıktan sonra sana gene çok kasvetli bir tablo çizdim. Ama kaldırmak zorundasın sen. Sakin ol, derin nefes al. C'est la vie. Düzelecek, şöyle yap, böyle olur, vs. gerek yok bunlara.
Temel olarak kayıtlara geçsin diye yazmak istedim. Devam ettirmek istiyorum tekrar. Umarım sürdürebilirim.
