23 Mart 2020, Pazartesi
saat: 15:46
Meğer tüm o günün ilk saatlerinden itibaren başlayan boynumun bedenimden ayrılıp gitme kronik istekleri, boyunlukla çözülüyormuş.
Boyunluğun olduğu yerde olunca boynum ve hiç oynatmazsam neredeyse hiç ağrımıyor.
Bugün ağrısızlıktan oturup ağlayacaktım.
Kıyamete doğru demeyeceğim, biz ölüyoruz diye dünyanın sonunun geleceklerini düşünenlerden değilim.
Ama düşünmeye başlamamız mutlaka bu şakanın bir parçası.
Karanlığa sürüklenirken insan aklının her şeyi unutacak kapasitesine hem güvenip hem ondan korkuyorum.
Zaman üzerindeki hakimiyetimizin bitişini sessizlikle karşılıyorum. İçimizde hadi bakalım bunalım, ölcez sayende, iyisin yine diye beni çimdikleyenle, Cem Uzan gibi fantastik bir hayatım olduğunu söyleyen arasında kimlerimizi izolasyona feda edeceğimizi düşünüp yine de ne aklı sağlammışım arkadaş, delirmiyorum.
