20 Kasım 2020, Perşembe
saat: 01:32
bomboş bir teneke kutuymuş gibi hissettiğim bir süreçteyim.. bir süredir parçalı bulutlu ite kaka düşe kalka idare ettiriyordum. bir sabah baktım ki aa o da ne tüm enerjim tükenmiş. aynaya baktım gözlerim kaymış... beş dakika kadar geçmedi...sonra kendi kendine düzeldi. önceleri bu duruma benzer bir hastalık hikayem olduğu için covid falan demedim aldım nörolog randevumu .önemli bişey yok zannımca ama bir iki gündür uğraşıyoruz işte.. bende ceset gibiyim tabir yerindeyse. ufaklık zaten uyumuyor dün gece beşte kalktı.. bunun yanında ilave bir sürü şey bezdim anlayacağınız.
minkle yıllardır süre gelen aşamadığımız sıkıntılar problemler.. problem desen değil ama arada kocaman bir uçurum... ve ben o uçurumları her gün hergün aşmaktan , kimi zaman mış gibi davranmaktan çok yoruldum..onada anlattım bunu yani hiç birşeye yerin olmaz taşıyamazsın ya kendini bile ne onu ne kendimi ne minişi taşıyacak gücüm var yeni güne...
hayal kurabilmek istiyorum yeniden, yalnız çaresiz hissetmek istemiyorum artık hayatın içinde kendimi....
aklımda konuşmamızdan kalan bir kısa diyalog;hayat cinsiyetçi değil bu kadar dedi bana ;bende kandırmayalım birbirimizi herşey gayet cinsiyetçi dedim..
