22 Ocak 2021, Perşembe
saat: 00:37
İnsan gerçekten bir ailenin içindeyken aslında o ailenin gerçekte nasıl bir aile olduğunu bilemiyor özellikle de çocukken şartlanıyorsun bir şekilde her şeyin iyi olduğuna inanmak istiyorsun , büyüdükçe çok kırılıyorum uzaklaşıyorum ama sebep şimdi değil kendi eşimin kızıma nasıl bağlı olduğunu gördükçe kendi babamı sorguluyorum ve acı gerçek tokat gibi çarpıyor yüzüme babam bizi hiç sevmemiş , işin gerçeği bizde onu sadece misyonundan dolayı sevmişiz babamız olduğu için ama aslında hiç bir özelliğini sevmemişiz . Üzücü bir durum büyük bir kayıp bir kız çocuğu için , seni gerçekten seven bir babanın olması sanırım bakışlarını bile değiştirir. Sonuçta babasının bile sevmediğini kim sever bilinçaltı gerçeğini yenemiyorsun. Ben yinede düşünmemeyi tercih ediyorum yüzleşmemeyi , çünkü yüzleşmem bizi sadece birbirimize karşı yüzsüzleştirecek. Sonra annemi anlıyorum neden hep mutsuz olduğunu ama neden hiç şu yüzden mutsuzum diyemediğini , görünüşte herşey yolunda çünkü evine bakan sana bağlı hiç bir kötü alışkanlığı olmayan bir eşin var ama işin aslı bu değil sevgi yok ama baskı var , tamamiyle bir çıkar ilişkisi keşke kadınlar gerçekten olmak istemediği insanla durmak zorunda kalmasa bittiğini anladığı mutsuz olduğu anda gidebilse bu durumdan çocuklarım nasıl etkilenir tehlikesi hiç yaşanmasa o zaman hepsi çok güzel olmaz mı ,özgürleşen , kanatlanan istediği yere konan kadınlar..
