26 Kasım 2021, Perşembe
saat: 02:44
Ömrümün beşte birine tekabül eden süreyi annemsiz yaşamış oldum. Kadını doğum gününü (ki kimsenin doğum gününü hatırlamam) bugün ilahi bir şekilde hatırlAdım ve metrodayken (evet arabayı sattım, yazmış mıydım bilmiyorum) aaa annemin doğum günü dedim hanıma. Yaşasa hemen metro çıkışında anaaam diye arayıp , yok zaten hep aklımdaydın diye ayak yapardım. Onsuz geçen bunca yıla ne anlamlar yüklemeye çalıştım, ne anlamlar yüklemeye çalıştım ama hep ana gibi yarın olmadığı gerçeğiyle yüzleştim. Gelişimimi, adamlığımı, olgunluğumu ve diğer tüm şeyleri temelden etkileyen bir ilişki girdabıydı anamla olan ilişkim. Ondan sonrası ise tam tufandı. Hep onun varlığından güç bulduğum, destek bulduğum hayatın içinde 30 yaşına yakın çocuk olarak kalmış biriydim.
Hala gelişmeyen yönlerim, zayıflıklarım ve zaaflarım hep o temelde diye düşünüyorum. Fazla anacı olmak insana psikolojik bir feminenlik yüklüyor ve günümüz hayat denen bu savaşta baya zayıflık yaratıyor bir erkek için. Ama hayatta olsa da erkek orospusu olsam razıyım diye de iç geçiririm. Bu kadar bağ kurmamalı çocukla ebeveyn, yıllar geçip, bir adım geriye çekilip baktığında aşırı bağ kurmanın çocuğu özgürleşmekten alıkoyduğunu görüyorsun. Yani “abuse” tarzı bir şey değil tabi ama varlığının yokluğu travma yaratıyor.
He benim çocuğum olsa ne yaparım bilmiyorum, iti köpeği olurum heralde ve kendimden başka hiç bir şeye bağlanmasına da izin vermem. Öyle bencil, öyle hayattan hiç ders çıkarmayan bir yapım var.
Hayattan ders çıkarsam mesela yine her şeyimi kaldıraçlarda kaybetmezdim. Bu sefer her kuruşumu kaybettim ce kimsenin haberi yok. Eve ödeme emri falan geleceği güne kadar öyle kulağımın üstünde gökten para yağmasını beklicem.
Bugün tüp bebek tedavisine başladım hanım kişisiyle. Kendisi ile ilgili bazen pozitif , bazen nötrüm hala. Kıskançlığı bazen kendisini sorgulamama neden oluyor ama gerçekten iç dünyamda kaybettiğim paralardan dolayı o kadar kavgalıyım ki kendimle, kendisiyle bir şey konuşmak anlamsız geliyor. Örnekleri paylaşsam ağzın açık kalır bu arada kıskançlıklarında. Ama bana o kadar iyi bakıyor ki, yani yediğim yemekler, hijyen ortamım, düzenim falan muazzam. Yani şu yaşam kalitemi sanırım bi dubaide le meridien de falan yaşamıştım, bi de işte burada. O yüzden şu yaşam standartlarını bozmak aptallık olur. Aşşşşırı sahiplenici bir yapısı var ve cidden korkutucu boyutlarda. Yani sesli dile getiremiyorum çünkü anasının mı kadar hormon destekleri alıyor ve bi sincabı kedinin kovaladığı videoyu bile izlese ağlıyor. O hassasiyetteki bi insanla da ciddi ciddi davranışsal psikoloji üzerine tartışmak çok akıl karı değil.
Bakalım bu tedavi nasıl başlayacak ve hayatta bi de nelerle karşılaşıcam merak ediyorum.
Son 20 yıldır senden hep talep etttiğim şeyi yine talep ediyorum günce, bana biraz borç verir misin?
