29 Ekim 2011, Cumartesi
saat: 23:22
Sonun da teşhisini bildiği hastalığı için bir şeyler yapmaya kadar verdi. Artık iyileşmek istiyordu. Aslında zamanlaması konusunda pek emin değildi. Hastalık genelde zor günlerde çok fazla tetiklenip artıyordu. Bu günlerde terör, deprem, hükümetin zırvaları falan kötüleştiriyordu onu. Kendi yaşamıyla ilgili de çok parlak günler geçirmiyordu. Hala hiçbir şey yapmayan biriydi. Ev de oturuyor ve hayatındaki bir çok boşluğu dolduramıyordu.
Ama farkındaydı artık hastalığı ile yaşamak onu olduğundan daha iyi hissettirmiyordu aksine hayatını daha fazla zorlaştırıyordu. Bu yüzden kurtulmalıydı bu hastalıktan.
Eskiye oranla daha iyicene sanki ya da uzun zamandır yeni biriyle tanışmıyor. Onu tanımayan biri, dışarıdan bakınca, hastalığını anlayamaz aslında ama konuşma uzar da sohbete dönerse anlamamasına imkan yok. Yaklaşık 5 yıl önce yakalandığı bu hastalık alışkanlık yaptı onda. Koparıp atamadığı bir parçası haline geldi. Kiminle tanışıp sohbet etse önce ondan bahsetti, kime bir şeyler örnek vermek istese önce ondan aklına geldi, bir şeye üzülse neden üzüldüğünü unutup ondan çıkardı hırsını, Birini ağlarken görse o da başladı ondan dolayı ağlamaya. Kimseye açık açık anlatmadı bunun bir hastalık olduğunu, doğrusu oda kabullenmemişti bu güne kadar fakat şimdi emindi Can sıkıntısı hastalığına yakalanmıştı. Tedavisinin de Canını kendi haline bırakıp hayata devam etmek en azından bir süreliğine ondan uzaklaşmak olduğunu düşündü.
Hayat ne kadar zor olsa da sana yardımcı olmayan bir Canın olmasındansa olmaması daha iyi değil miydi?. Umarım bu sefer bir hata, kendini üzecek bir şey yapmıyordu.
Çünkü bu sefer gerçekten çok yoruldu kendini sorgulamaktan, birilerine üzülmekten, insanların çıkarcı zihniyette olmasından, doğduklarında seçme şansı olmadığı halde herhangi bir ırk doğdukları için kendilerini bir bok sanmalarından ve bu yaşananları bağıra çağıra konuşup tartışmamaktan.
İşte böyle bunun adı iyileşmek mi, büyümek mi, olgunlaşmak mı? Bilmiyordu. Ama bundan sonra Can sıkıntısı yok, yani inşallah.
Bir süreliğine bilgisayar da yok. Tamam arada sınavlar, haberler ve bölüm değişmesi için girmem gerek. Fakat sen olma!
İyi gelmiyorsun bana, en başında bırakıp gitmeliydim, yapamadım. Daha sonra bir kaç kez denedim, saçma geldi yapamadım. Artık çok sıkıldım. Yazı yazmak bir hastalık oldu ondan da kurtulmalıyım; tüm takıntılarımdan, bağımlı olduklarımdan.
Aralarda çıkıyorum bu durumdan, kurtulduğumu düşünüp neyse. Ben biraz kendime döneyim, işe yaradığımı hissedeyim yine gelir dökülürüm sana ama şimdi devamlı uyumak istememek, banyo yapmak istememek, dışarı zaten çıkmak istemiyorum falan filan yani bu arada tüm belirtileriyle çıkan Can sıkıntısı hastalığı nüks etti.
İyi olduğumu sanınca görüşürüz.
