03 Kasım 2011, Perşembe
saat: 01:37
anlar o, ben daha her şeyi dökmeden,bilirim;şimdiki biz biz olmazdık bunlar olmasaydı der,gözlerinin içi gülenleri konuşuruz,akordeon çalar,hep,sadece anı yaşarız,1 günü yıllara bedel.
mutluluk,hiç beklemediğin,hiç düşünmediğin bi anda,çok özlediğin birinin,uzaklardan çıkagelip,seni yerinden fırlatacak bi sürpriz yapmasıdır.
daha fazla mutlu edemezdi sürprizi beni. onu o kadar çok özlemiştim ki. çok ihtiyacım vardı.
bugün görüştük. bunun şerefine güzel bir şarap içtik. ağzımızı ılık ve taze yemişlerle doldurup,şarapla ıslatırken ve soğuk havaya üflerken cılız yanan tütünlerin dumanını, ağzımıza geldiği gibi konuştuk. döküldük biraz biraz.ama kaptırmadık.kapılmadık. yine de ağzımızdan çıkanlar kalbimizdendi.mantıkla değil kalbimizle konuştuğumuz gerçeğini geçelim, zaten melankoliğiz bir kere. ama yok, bu gece, küçük ama parlak bir ışık gibi, şarabın da etkisiyle belki umut denen şeyin içimizde bir yerlerde kırıntısını bulduk ve tatlımızın üstüne pudra şekeri niyetine serptik. bunu biraz gizlice ben yaptım diyebilirim. bir tanemiz pek umutsuzdu çünkü.
akordeonun muthiş bir müzik aleti olduğunu geçelim, çok iyi bir şarkı gibi aktı gecemiz.
yaralarımızlayız,yok olmaz onlar, silinmezler izleri kalır, hayat akar bildiği gibi, gösterir bazen, geçer gider bazen, yabancılaşırız, kanarken sadece bakarız, ben ya da kendimiz, ve biz nerdeyiz?
gecenin sonunda eve gelip yalnız düşüncelere dalmış kadın cümleleri yazmaya başladım.
sadece, iyiki geldi dostum, hoşgeldi. uzun zamandır sıradan, durağan,giden hayatıma, gündemin üstümüze sindirdiği çökük dökük ruh halinde , kara bulutlarının arasında parça parça olduğumuz şu ara, iyi geldi.
