04 Kasım 2011, Cuma
saat: 18:58
Sabah erkenden telefonumun sesine kalktım, erkende değildi aslında, derse geç kalmışım arkadaş arıyordu. Çok hoş geçti günüm, geçmiş yıllardaki asosyalliğimi üzerimden atmaya başladım. Eski arkadaşlarımı o kadar çok özlemişim ki, anlatamam sana.
Fakat eve geldim, kafayı camın başına koyup gökyüzünü izliyorum. Yağmur taneleri yavaş yavaş, teker teker camdan kayıyor. Aynı zamanda sanki bir sıradanlık var hayatımda. Sanki zaman geçip gidiyor, ellerimden kayıyor, akıyor ve gidiyor. Ve ben malesef birşey yapamıyorum.
Depresyonda da değilim ki be günce, ne oluyor. Anlayamıyorum.
