05 Kasım 2011, Cumartesi
saat: 00:45
ipi kopmuş mavi balon
gözden ırak hayat ışıkları salıyor
kimse görmesin bilmesin diye
mahzene saklıyor hüzmelerini
seslerin sırılsıklam olduğu kalabalıkta
son günün yalnızlığında
elimdeki çiçeklerin suskunluğundayım
oturmaktan bıkılmayan çay lekeli
kirli masalarda
sukunet demli repliğimdeyim
içimde ki harap kalıntılar seranadında
sesleriyle direniyor insanlar
yükleniyorum kadehime
sessizliğim celladım oluyor, acım sel
gülüyorum
yıkık kentin bitik çocuklarıyız biz
uzayan gecelerin kesik yağmurlarında
ıslanmaktan bunalmayan kalabalığın
küskün yalnız uçurumları
kanayan bir keman teline
benziyor mor halkalarımın pası
zaman çarpıyor ağrılı sonatını
kaskatı derbeder yüzüme
korkmuyorum
ve şimdi... kendi merasında açıyor kardelen
kökü melun, rüzgarı kekremsi
yağmalanmış köylerden, kesik vücutlardan,
töreden, ölü gözlerden bahsedecek bize
durulacak sonra, bükülecek
loş koğuşların pas teninde solacak birgün
ve hergün daha
