10 Kasım 2011, Perşembe
saat: 22:37
bir kaplan biliyorum. adı Luis. güler yüzlü dostları var. mutluluğunu ve sağlığını düşünen kimseler. onları böyle çağırmak gerek değil mi?
bu akşam, iri gözlü bir ceylan bıraktılar Luis'nin önüne. şirin yavru... kafesin içinde sıçrayıp durdu korkudan. taze butları hareket ederken duymak kaplanın fikrini değiştirir, diye düşündüler şüphesiz. boşa emek: yüzünü bile çevirmedi.
bir an, henüz burnunu keşfetmemiş olduğunu söyledim kendime. sonra kaldığım yerden okumaya devam ettim: Başedilmezleşen şu unutuş, belki de bile isteyeydi; belki de kaçış koşullarım öylesine iticiydi ki onları bir o kadar unutulmaz başka bir günde unutmaya andiçmiştim.
