11 Kasım 2011, Cuma
saat: 10:11
Radyo da Bülent Ortaçgil çalıyor. Pencere önü çiçeği. Ne güzel şarkıdır ve ben ne çok severim.
Dün akşam sevdiğim bir iki arkadaşımla görüştüm. Yine enerji depoladım sayelerinde. Güldük bolca. Arkadaşlarımdan birtanesi yeni bir aşka yelken açmış. Kendim aşık olsam bu kadar sevinmezdim heralde. Çok mutlu oldum onun adına.:) Canım yaa gülüşü hala gözümün önünde.. Dilerim mutluluğu bir ömür olur. Sanırım ben hiç öyle aşık olmuş gözlerle etrafa bakamıcam. Neyse kader de varsa aşık olamamak neye yarar sızlanmak. Buda ünlü türk düşünürü adayı olan bana ait bir sözdür.
Bu arada radyo da şimdide Sezen Hanım çalıyor , herkes yaralı...
saat: 10:19
Anneannem çok hasta. Lenf kanseri. Çok ama çok üzülüyorum. Çünkü anneannem annemden sonra ki ikinci annemdi benim. Ona olan sevgim zaafım bambaşka.. Her kış İstanbul'a gelirler yazları da memlekete giderler dedemle.Geçen yıl yine iyiydi. Bu sefer inanılmaz derece de çökmüş gördüm onu. Kilo vermiş , saçları dökülmüş. O masmavi gözlerinde ki ışık bile azalmış.. Çok korkuyorum.Sevdiklerimi kaybetmekten hep korktum. Ama ölüm denen ince çizgiyle bu denli yüzleşmemiştim daha önce. İçim acıyor günce. Bunun tarifi, kelimelerle anlatımı o kadar zor ki.Bütün aile anneannemi kaybedeceğimizi kabullenmiş ama herkes yine elinden geleni yapıyor. Doktora gitti , tahlillerini oldu. Sonuçlarını bekliyoruz. Ona göre de tedavi olup olmayacağı belirlenecek. Dayılarım yaşından ötürü kemoterapi olmayabileceğini falan söylüyor. Evet anneannem yaşlı ama öldürmeyen allah öldürmeyebiliyor.Kaybetmeyi gözümün önüne getirmek istemiyorum.Çünkü çok korkuyorum. Sanırım hayatta tek korktuğum şey ölüm. Kendim ölmekten çok korkmuyorum ama sevdiğim insanların ölümü,onları kaybetmem.. Düşününce bile midem bir hoş oluyor boğazımda ki düğümü söylememe gerek bile yok.
Duaların gücüne inanıyorum. Ve hep duamı ediyorum..Anneanneciğim seni çok ama çok seviyorum. Ve inanmak istiyorum ki iyileşeceksin.Lütfen sende biraz güçlü ol.Ve bizi sensiz bırakma..
