23 Şubat 2012, Perşembe
saat: 13:33
Ben huzursuzlugu seviyorum, her şeyde. Bu o kadar açık ki. Herhangi bir arıza, kaçıklık, hastalık olmadan nefes aldığımı unutur noktaya gelmek pek bana göre değil. Bu sebepten çok korkuyorum. Bir değil birilerinin canı yanacak sanki yine, bundan da ayrıca emin olmak beni korkutuyor. Utanıyorum. Üzülüyor olsam da, tüm bu yaşadıklarım en azından bir parça toparlandığımın göstergesi.
Ancak nihayetinde ne istediğimi bilmez haldeyim sanırım ve gerçekten endişeliyim.
Neyse işte, umarım düşündüğüm gibi olmaz hiçbir şey.
"...
Birkaç kez su birikintilerinin aynasında artık onlara hiçbir şekilde benzemediğime kendimi inandırmak için baktım; tepemde dolunay vardı. Hala güzeldim, ama güzelliğim ölümcüldü artık; hayranlık kadar dehşet de uyandırıyordu. Bu açık hava gecelemelerinden, karnımın gümüşüne yapışan çamuru temizlemek için de yararlanıyordum; tekrar yola çıkmadan iğnemin ucunu kıskaçlarımın arasında tutarak hareket ettiriyor, hazır olup olmadığını kontrol ediyordum, çünkü hangi gün, hangi saatte kullanacağımı bilmiyordum."
oh JB! bebeğim!
