24 Şubat 2012, Cuma
saat: 14:31
Az önce tansaşa gittim ve arabayı yokuş yukarı parkettim. Alışverişimi yaptım ve tam arkama araba parketmiş. İçimdeki kendime güvensizlik duygusunu bastırmaya çalışsam da pek başarılı olamamışım ki kalkarken arabayı kaydırdım. Bir daha dene bu sefer yapacaksın- yine kaydırdım. Denemeler başarısız oldukça ben arabanın dibine kadar geldim ve deneyecek durum ortadan kalktı.Ya dokunucam arabaya ya da pes edicem. Pes ettim tabiki. Kafamda yine 2 seçenek oluştu; ya babamı çağırıcam ya çevredeki bir adamdan yardım isticem. Tanımadığım birinden yardım istemeye karar verdimki bir baktım bizim okulun memuru orda. Yusuf Bey gel de şu arabayı az çekiver. Ya Hoca hanım bende bilmiyorum araba kullanmayı. Of motosikletle gelip gidiyon da araba kullanmayı neden bilmiyon. Hiç araba kullanmayan bir adam tanımamıştım. Tabi bunları sadece içimden geçiriyorum. Neyse Yusuf Beyin çevresi geniştir. Orda hemen bir tanıdık buldu, adam da otobüs şöförüymüş. Sağolsun yardım etti bi de el freniyle kalkmayı öğretti. Daha denemedim ama bir ara denicem. Daha kolay gibi. En azından kayma ihtimali yok.
Kızıyorum kendime, geçen gün daha dik yokuşta hiç kaydırmadan kalktım diye övünüp durdum bugün kalabalığın içinde azıcık yokuşta kalkamadık yani. İlla rezil olucam ya!
