04 Mart 2012, Pazar
saat: 03:16
Uykusuzluğun attığı tekmeler yüzünden ruhumun acıdan haykırdığı sessiz saatlerdeyim. Ne zamandır saatlerimin bu kadar derinine inemiyordum. Her yeni bir dakikayla inen yeni bir tekmede daha da derinleşiyor.
Yorgun muydum, yoksa şimdi mi gerçekten yorgunum kavrayamıyorum.
Ama işte yine de...
Tüm bunların aslı nedir, bilmiyorum.
Işıklar sönmeli. Farkettim ki bu derece yoğunlaşınca, aydınlatmakten öteye düşürerek insanı, kör ediyor.
Ve ben çok özlüyorum karanlığı, ışık bana aykırı.
Neyse, yatayım ben.
