05 Mart 2012, Pazartesi
saat: 18:45
bazen diyorum iyi ki video çekme alışkanlığım varmış üniversitede.. hayatın bir şekilde-tabi bizim de yardımımızla- aramıza girdiği ama içten içe özlenen, lakin artık yeniden başlansa da görüşmeye asla eskisi gibi olamayacağı bilinen eski dostun videosunu izlemek terapi gibi oluyor..
bazıları çok komik, konuşmadaki göndermeler bile hatırlanmıyor, hangi olaylardan bahsedilmiş anlaşılmıyor ama yine de gülümsetiyor..
en zor zamanlarında birbirini ayakta tutmak için uğraşan insanların saçma sapan kılıkları, asla bitmeyecek asla eskimeyecek diye düşündüğün zamanlardan sesler, garip bir şekilde iyi hissettiriyor..
buruk ama iyi..
büyümek kötü şey sanırım..
eskiden olsa çoktan kesip atmıştım bu anlamsız suskunluğu, ama artık yapamıyorum.. içimden gelse de elimden gelmiyor..
sadece iyi ve mutlu olduğunu umuyorum, bıraktığımdan daha fazla..
bütün kötü zamanlarımı paylaştığım kişiye senelerdir içinde bulunduğum bu mutlu zamanlarımı anlatamıyor olmanın eksikliği korkarım ömür boyu gitmeyecek benden..
kısmet..
