06 Mart 2012, Salı
saat: 20:25
çok inatlaştım kendimle. büyük bi hesaplaşma içine girdim aynadaki yüzümle. 2 hafta sürdü bu.
siz insanlar nasıl yapabiliyosunuz,nasıl yaşayabiliyosunuz eskiyle beraber? yada ben bu kadar aciz miyim eskiyi silip atamıyorum?
Nefret ediyorum, iğreniyorum ondan ama genede unutamıyorum işte. 2 hafta önce telefon numarası geçti elime. Resmen dünyam karardı. Bi insan bi kağıdı yırtıp atmak için 2 hafta düşünürmü ya. yada hemen yakıp küllerini evrene üflemek için 2 hafta bekleyebilir mi?
Acaba arasam mı? ararsam nolur ne konuşuruz. ya ne konuşabiliriz ki tüketmişiz zaten. ama ya mantıklı bi açıklaması varsa? aman ya aldatıp gitmiş mantık mı kalmış allasen.
2 haftadır böyleyim. kendimden geçtim hayatımı hayatımdan cıkıp gittiğinden beri kararttı resmen.
neden unutamıyorum, neden en ufak bi hatırasında yerle bir oluyor tüm herşey. ben de kendimi güçlü biliyorum bide.
artık yırttım sonunda kağıdı,yaktım bide üstüne. biliyomusun onun numarasını aldığımda heyecandan ellerim titrerken yazmıştım kağıda telefonunu. sonrası hayatım o sesiyle şenlendi,yeniden doğdum.
ama bigün o telefondan cıkacak sesle ölüceğimi düşündüğüm için yırtıp attıp kağıdı.
ne kadar garip dimi hayat.
sensizde olmuyo be günce,sensizde olmuyor.
ben vedaları beceremiyorum. sen anla işte beni.
