08 Mart 2012, Cuma
saat: 23:45
konu tam da bu noktada ortadan ikiye yarılır. insan yarattığı hikayeye mi aşık olur yoksa dışarıda gerçekten bir gerçek hikaye vardır da ona mı aşık olur. ben kafamdakine aşık oluyorum. zaten yine akşam duşta düşündüğüm üzere, kendi kafamı nasılda çok seviyorum. kendi kelimelerim, kendi varoluşum filan. o yüzden de pek tabi kendi hikayem. kafamın içindeki o uçsuz bucaksız kurgu. birden bu kelimeleri yazarken içimdeki o pek özerk mutluluğuma dokunduğumu hissediverdim. gülümsedim. insan kendini geliştirmenin yollarını aramak yerine kendinin ne olduğunu anlamanın yollarına düşmeli. biliyorum bu çok klişe gibi görünüyor fakat gerçekten de yapılabilecek en güzel şey bu. kendin olmanın ne olduğunu kurcalamak ve kendin olmaya yollanmak.
saat: 23:48
ha bir de sevgili günce,
"angajmanlardan uzak duralım lütfen" temennimi yenilemek ve aklımdan çıkmasını engellemek istiyorum.
