09 Mart 2012, Cuma
saat: 14:41
Ya günce bulunduğum konumdan dolayı sevinsem mi yoksa onun durumda olabilirdim diye üzülsem mi bilemedim.
Bir arkadaşım iş yerindeyken kapımı çaldı ve benden iş istedi. Bildiğin şok oldum.
Hani pek beklediğim birşey de değildi. Hatta kızı tanıyamadım bile başta, güya aynı şehirdeyiz. Güya 6 aydır görüşmüyoruz. Bir insan bu kadar mı değişir ya.
Neyse cidden kendimi mutlu mu hissetsem yoksa arkadaşım adına üzüntü mü duysam bilemedim. Ama helal olsun kıza, ben bir arkadaşımdan iş isteyemezdim. İstemezdim. Hatta bugün sabah işe gelirken beraber okuduğum ve kendi işlerini kuran arkadaşlarımı hatırlamıştım. O yüzden enteresan bir gün oldu benim için.
Hiç bir zaman işlerimi başkasının halletmesini istemedim.
Benim ailemdeki herkes öyledir ama ben öyle değilim.
Neyse günce kararımı verdim. Sosyal statümü sonuna kadar övünç kaynağı olarak kullanacağım. Arkadaşımın bu isteğinden dolayı koltuklarım kabardı açıkçası. Ama yine de işe aldırmak için tüm çabamla uğraşacağım.
Öyle işte...
