18 Ağustos 2013, Pazar
saat: 14:08
hala uykum var.hiç uyuyamadığımı hesaba katarsak bu çok normal bir durum.10 saat yatakta debelenip durmak ta bir işe yaramıyor demek ki.buraya da yazıyorum ama boş bir çaba.okunmak için yazıyorum aslında ama kimsecikler de okumuyor.başka bir şey yazmaya başlamıştım ama onu yazmak buraya üfürmekten çok daha zor olduğundan ona da cesaret edemiyorum.zaten bu aralar çok farkındayım ki cümle bile kuramıyorum.yine de bunu yapmalıymışım gibi hissediyorum.birkaç cümle beni en azından birkaç kötü düşünceden kurtarabiliyor.gece uykuya daldığım her anda bir kabus gördüm.nedenini biliyorum.yoksunluk bu yaşadığım şeyin adı.madde olsaydı böyle olmazdı.madde olmayınca yani maddeye ulaşmayı seçmediğimde bu tür gecelerin yaşanması çok ta anormal değil.aslında tüm bunlardan sapıkça bir zevk aldığımı söyleyebilirim.karabasanlı kabuslu geceleri özlemek ancak benim yapabileceğim bir şey değildir umarım.elimden geleni yapmasaydım kendimi cezalandırırdım da.yapıyorum.kendime iyi bakıyorum.tabi genelgeçere göre değil.kendime göre.zaten her şey bana göreydi ya.heh.ondan.başka da ne söylenebilir bilmiyorum.büyütmemek gerekir.altı üstü ishal oldum ve berbat bir gece geçirdim.hastalığın verdiği rahatsızlık kendi kafamda büyütüp kocaman ettiğim düşüncelerime karıştı ve daha da zehirledi.
yaşadığım en garip günler olabilir bunlar günlük.hiç bu kadar fazla insanla muhattap olmamış olabilirim liseden beri.bir gün egom tavandayken öbür gün kendimi tekhücrelibircanlımisalamip gibi hissedebiliyorum.bu durum beni çok rahatsız etmiyor.çünkü egomun tavanda olduğu anlarda bile ne bok olduğumu biliyorum.sadece bilmiyormuşcasına davranıyorum.iğrenç yapışkan bir girişkenlik var üstümde o anlarda.sonradan pişman oluyorum ama bu kabul edebileceğim ve yakından tanıdığım bir duygu.aslında tam olarak bir duygu bile sayılmaz.olsa olsa kırıntısı olabilir.hiç kimseye karşı sorumluluğum olmamasına rağmen sanki öyle değilmiş gibi davranıyorum.uzun süre sorumluluk sahibi bir insan olmuş olmanın kalıntıları.bir önceki hayatıma uyumum kolay olmuyor.olmayacak ta.hiç aynısı olmayaca hatta.şey gibi aslında bu.bir önceki hayatımda kendi içinde tutarlı bir insandım.kabul edilebilir hatalarım vardı.bir sonrakinde ise hiç bilmediğim bir sürü şey öğrendim.şimdi anlıyorum ki bir öncekine dönebilmek için bir sonrakini unutabilmek gerekiyor.oysa ben unutmayı asla kabul edemem.bu yüzden elimde olan 2 birbirinden çok farklı şeyden ya birini seçmeliyim ya da birbirine geçirmeliyim onları.ilki daha kolay ama kabul edilemez.ikincisi daha zor ama mecburum.bu sebepten oluyor her ne oluyorsa.bazı şeyler üstümde güzel durmuyor.durduklarını sandıklarım artık üstüme bile olmuyor.bir şeyler yapmalı ama sonra.paka.
