24 Ağustos 2013, Pazar
saat: 23:55
leyleği bir havada, bir suda görmüşüm bu sene.
yüzüyorum.
sonu olmayan birşeylere ulaşmak istiyorum sürekli ama o olmuyor.
suyun sonu yokmuş gibi yüzüyorum, gözlerimi bir açıyorum ki karşı kıyı.
dalıyorum, dibi gözükmeyen bir mavilik, sonu yok sanıyorum.
sonu ya denizin dibi, ya benim nefesim.
yoruluyorum.
uzanıyorum suyun üzerine, kollarımı açıyorum iki yana, karşımda gökyüzü.
sonsuza kadar yapabilirim bunu diyorum.
gökyüzünü kucaklıyorum.
evreni kucaklıyorum sanki.
yoga gibi hepsi.
dağ gibi başlayıp, dağ gibi bitiriyorsun.
çocuk gibi başlayıp, şekilden şekile girip gene çocuk oluyorsun.
sonra yere uzanıp kollarını açıyorsun.
işte onun sonu yok.
shavasana.
öbürü de resmen suda shavasana.
çok acayip, çok güzel.
insanların da sonu var.
onlarınki de ya kendileri, ya sen.
varlıkları bitiveriyor bir yerde, bir şekilde.
bazen 16 yaşıma dönüyorum, eviriyorum çeviriyorum kafamda.
kendimi.
onları.
bir forma sokmaya çalışıyorum.
ama öyle yoklar ki, öyle sona ermişler ki.
hiç mi yoklarmış yoksa diyorum.
hayır.
denizin de sonu var. deniz yok mu?
böyle.
en sevdiğim pozisyon şimdi.
suda shavasana.
adeta yer yüzü sizin.
bütün evren benim.
