09 Ocak 2014, Perşembe
saat: 03:55
Bence hayatımın en güzel dönemiydi geçtiğimiz 1 ay. Ruhsatımın gelmesine belki 1 ay daha var, belki en iyi tahmin olan 24'ü gibi gelmesi ihtimali var. Nedense aceleci davranıp 15 Ocakta dönmeye karar verdim. Daha doğrusu ofis bana 1 aylık izin verdi. Kıçı kırık stajyere böyle bir iyilik yaptılar. Ben de daha uzatayım diyemedim. Hem sıkılırım sandım hem de 1 ay hiç bitmez diye düşündüm.
Ailem beni mutlu edebilmek için bu maddi darlığımızda canlarını dişlerine taktılar. Umarım ben de ileride iyi bir yerlere gelirim ve bana yaptıklarının en az onda birini onlara yapabilirim. Hayattan en büyük isteğim bu. Bunu söylerken de çok samimiyim.
Belki bir gün bir yerlerde Fiddler on the Roof tekrar sahnelenir. Ve ailemi izlemeye götürürüm.
Bu kadar erken olmasa da dönmek zorundayım evet. Belki döndükten bir iki hafta sonra Orhan Adli Apaydın Konferans Salonunda adım okunacak, cübbe giydirilerek onurlandırılacağım. Evet ruhsatım yarın gelse bile töreni istediğim kadar erteleme şansım var. Hatta büyük bir ihtimalle 10 sene sonra 34 yaşında koca bir kadın olduğumda "ruhsatı siktir edip 1-2 ay daha kalsaymışım" diyeceğim. Ama bir de anın gerektirdikleri - ya da anın gerektirdiklerini sandıklarımız var.
