15 Ocak 2014, Çarşamba
saat: 11:07
Sabah güncesi.
Bugün, senin, yaşadığımız dünyaya ayak basmıyor oluşunun birinci yılına döndüğümüz gün.
Arada olduğu gibi bugün de, yatakta gözlerimi açtıktan sonra, pencere olmayan sağ tarafa doğru dönüp, ışıktan kaçıp, burnumu çekip, gözlerimi serbest bıraktım. Çok ağlamadım.
Hala kapıdan girebilirsin benim için. Seni toprağa koyarlarken görmedim çünkü. Buna ölene dek inanabilirim. Şimdi yanımda olmayışın olunca başa çıkmam gereken yalnızca, bu daha kolay.
Her neredeysen, iyi ol. İyi olmalısın. Buna ihtiyacım var. Başım sağ olsun, evet. Dostlar sağ olsun. Hmmmm..
Sen sağ ol! Sen. Sen. Seni seviyorum. Çok. Duy, oku, gör. Lütfen.
