13 Ocak 2016, Salı
saat: 00:45
Kavim, içimin devinimi kızım. Bugün seninle buluştuğumuz o özel günlerden biriydi ve bir gün gelecekte birinin kaval kemiği boyundan bu kadar hoşnut olacağımı asla düşleyemezdim:).
Evet anne yavrusu, ağırlık merkezime vermiş olduğun tahribat belimde derinden bir sızı olarak yerini alıyor ve yürürken sanki ilk adımlarımı dün atmışım gibi görünüyorum ama neticede seninle buluşacağımızı bilmem bunları katlanılabilir kılıyor. Tamam! böylesi optimist düşünceler fazla manyakça / algı dışı gibi görünüyor, hatta öyle:) ama işte yanı sıra öyle de değil. Yani aslında bu sana ifade edilebilir değil.
Gel... içini doldurmama izin ver... kanatlan ve uç... sende benim gibi bir aday ol... Sanıyorum o zaman anlayacağız birbirimizi:) Şimdilik acını sevdiğimi söylemem yeterli olacak gibi görünüyor...
Sevgimle;
Annen...
