14 Ocak 2016, Perşembe
saat: 08:01
Beraber bir hayat yaşamıştık. Bir ömür düşlemiştik. Olmadı. Sorun keşke yalnızca olmaması meselesi olsaydı. Bugün tekrar bir yüzsüzlükle karşılaştım.
Her şey ne ara bu kadar normalleşti? Nasıl hala selam alır biri gibi göründüm? Hayır, bunu kabul etmiyorum. Hayatımız bitmiş olabilir, manevi yükünü neredeyse atlatmış olabilirim, ancak maddi yükü, tabiri caizse, götümde bağırıyor. Kendisi de benimle selamlaşmak istiyor.
Hadsizlik güzel şey. İnsanın ömrüne ömür katar. Ben böyle bir ömür istemem. Sizin olsun.
