13 Şubat 2016, Cumartesi
saat: 19:37
seneler önce bir kadın arkadaşımın yaşadığı bir boktanlığı bizim kızlara anlattım. ve tabi ki xx e anlattım. bakalım dedim gerçekten hak mı yemiş acaba...
herkes sinirden kudurdu.. sen ne diyorsun bu ne demek sen biliyor musun söyle o kıza o heriften ayrılsın falan diye
en son biri en sevmediğim şey erkeklerin kadınlara psikolojik baskı ile fiziksel şiddete girmeden her boku yaptırmaları ve bunun adına zorlama dememeleri falan diye delirdi..
üstelik bu kızla son konuştuğumuzda bana acaba ben çocuğun hakkını mı yedim herife iftira mı attım falan diye üzülüyordu...
dedim sen dursana ben dönücem sana aslında öyle değil o olay dedim. sonra kendime güvenemedim kızlara sordum.
şimdi en zor kısmı kıza hayır iftira atmamışsın sadece kafanda olayı güzellemeye çalışırken kendini bu duruma düşürmüş olman demek.. çünkü kızın reddi söz konusu psikolojik olarak bence. bu olayı yaşamamış olmayı dilediği için muhtemelen aslında böyle bir şey olmadı zorlama olmadı o istedi ben yaptım kafasıyla yaşıyor
nasıl üzüldüm anlatamam..
sevdiğim biri de
işin zor kısmı çocuğa iftira atmadığını söylemek zira bu kızın o iğrenç şeye maruz kaldığı gerçeğini tüm çıplaklığı ile gözleri önüne sericek
kendime de kıza da sabırlar diliyotum
naapsam ..den yardım mı alsam kızla konuşurken sen de yanımızda ol diye fln.
psikolog sonuçta :/
garibim paylaştığı insanlar kızı red etmiş bi süre sonra. kız ben delirdim galba böyle br şey olmadı heralde demeye fln başlamış. bir de sik konumuna düşürmüşler.
inanılmaz...
şimdi kendini suçlayıp duruyor işte.
net psikolog lazım ya.
ben tek başıma üstesinden gelemem.
