23 Şubat 2016, Salı
saat: 06:07
Kızım, seninle son yazışmamızdan 1 gün sonra dünyamı değiştirdin ki ben henüz bu değişime 40 gün var sanıyordum:) gecenin bir yarısı bana geliceğin müjdesini verdin içimde yarattığın o minik patlama neticesinde. Seni beslediğim amniyon sıvım artık bacaklarımdan süzülüyordu ve kalbimin sesi sanki birisi sonuna kadar açmış gibi bangır bangırdı.
Hastane yolu ömrümün en heyecan verici varış noktasıydı ve artık biliyordum ki o hastaneden çıktığımda hiç bir şey eski renginde olmıcaktı. Olmadıda :)...
Kızım, beni yatırdıkları yatağın iki yanında kalııın ve demirden borular vardı. Ebe bana dönüp "-bunları tut ve olanca gücünde it ben sana komut verdiğimde" dedi. Benim canım kızım, hiç tanımadığım bir kadın bana hayatımın cümlesini kurdu "Olanca gücünde it ben sana komut verdiğimde!".
İttim...
Sonra bir daha ittim...
-Hadi ıkın ve it 1 2 3
Bir daha ittim...
Ve yaşamım değişti. İyi ki yaptım seni, bedene verilen tüm tahribat, acı ve hasar neticesinde sen varsan güzel bir hikayenin betimlemesi sadece benim için. Senin acını dahi seviyorum benim küçük beyaz kızım.
Sevgimle annen...
