17 Kasım 2017, Cuma
saat: 13:58
İçimde bir boş vermişlik, deneyip deneyip bir sonuç alamamanın verdiği bir kadercilik var. Ne yaparsam yapayım sanki bazı şeyler olacağına varıyor ve ben artık gerçekten yorgunum ve analiz etmek istemiyorum. Kimse ile konuşmak istemiyorum o hariç. Hani şu benim en dipte olduğum günlerde benimle o karanlığın içine girip benimle acı çekebilecek kadar yürekli olan dostumla.. Aslında şu hayatta dostum diyebileceğim tek insanla konuşmanın bir anlamı var benim için. Çünkü biliyorum o beni dinliyor. Anlamasa da anlamasam da kalplerimiz bir şekilde anlaşıyor. İyi ki var. Yanımda olmadığı onca zamanın ardından onu ve dostluğunu o kadar çok özlemişim ki...
