16 Aralık 2017, Cumartesi
saat: 23:16
biraz sonra cinayet işleyeceğim. bu ilk ve son cinayetim olacak. kararlı olduğumu. oysa her an vazgeçebilirim. bir adım arkamda hayat bir adım önümde ölüm. ne yapmalıyım bilmiyorum. ne doğru ne yanlış bilmiyorum. bilsemde doğru olan her zaman yapılması gereken mi onu bilmiyorum. tam ortadayım çakıldım kaldım. ne ileri gidebiliyorum ne geri ne ölüm cazip geliyor be hayat...
ama öyle çok ağrıyor ki ağrıyan dişi çeker gibi durdurmak istiyorum kalbimi. atmazsa acımaz belki bilmiyorum. bir karar vermeliyim. ya aldığım her nefesle azala azala yaşayacağım ya öleceğim. ya bu karanlık kuyuda bir ömür geçireceğim ya öleceğim. bir karar vermeliyim artık. ya başkalarının gülüşlerinde yavaş yavaş tükeneceğim ya da hemen şimdi öleceğim. sanırım ölümü seçmeliyim. ama hayat umduğum gibi çıkmadı ya bir hayal kırıklığı olursa ölümden sonrasıda...
korkuyorum ve utanıyorum intihar etmekten yakıştıramıyorum kendime korkunç bir ağırlık var omuzlarımda. geride bırakacaklarıma karşı duyduğum sorumluluk bu belkide biliyorum çok ayıp edeceğim hepsine.
hani sessiz sedasız gidebilecek olsam daha kolay olurdu ama olmuyor işte. büyük bir hayak krıklığına uğratıcam onları intihar yapacağımı düşündükleri en son şey. çılgınlık bana göre değil. bu yapacağım ilk ve son çılgınca şey. peki ya benim uğradığım hayal kırıklıkları?
onlar ne olacak? kimsenin umrunda mıydı?
belkide her biri bu intiharın ilk harfini yazdı şimdi hepsi geride kaldı.
ama ölümü seçiyorum ben. yüreğim hayata geri dönmeyecek kadar kırıldı
fazla ciddiye aldım hayatı bilmiyorum ama ölüyorum.
bir cinayet işledim biraz önce bu ilk cinayetim kurbanıda benim katili de ellerim titriyor şimdi bileklerimden akan kan uzandığım yatağımın çarşafını kirletiyor. bir suçluluk duygusu tüm vücuduma yayılıyor. ve bir korku ikisi birlikte çok ağır geliyor. sessiz odada bir tek yelkovanla akrebin adımları duyuluyor hiç bu kadar yabancı ve soğuk gelmemişti bu oda bana perdelerin renkleri yavaş yavaş soluyor zaman ilerliyor ölüyorum...
hissediyorum yavaşlıyor kalp atışlarım ve bu kez bir daha açılmamak üzere kapanıyor göz kapaklarım. yavaş yavaş tükeniyor sanki damarlarımdaki hayat iksiri bir yerlerde sevdiğim bir şarkı çalıyor duyuyorum yakınlarda birileri gülüyor ben ölüyorum.
göz yaşlarım bileklerimdeki kana karışıyor bir yerlerde bir ışık yanıyor ben karanlığa gömülüyorum.
utanıyorum rezil oluyorum kendime kaçar gibi gidiyorum
bir yerlerde güneş doğuyor ben geceye uzanıp uykuya dalıyorum üzerim açık bu sonsuz karanlık eşlik ediyor yok oluşuma.
şimdi veda vakti
bu dünyaya seninle açtım gözlerimi sensiz gidiyorum. üstelik senden izin bile almadan kestik bileklerimi ANNE sana sormadan
yine üzdüm seni ama kalsam utanacaksın benden anne
bir yerlerde yağmur yağıyor temizlemek için kirlettiklerimizi
belki biraz olsun aklar bu rezaletimi...
şimdi gidiyorum ben ölüyorum
AFFET BENİ ...
