17 Aralık 2017, Pazar
saat: 23:50
İntihar eden insanların psikolojisini çok merak ediyorum,gerçekten ölümden başka çarenin olmaması nasıl bir duygu acaba,bugün bu konu ile ilgili epey bir araştırma yaptım,başarısız girişim sonrası hayatta kalan insanlar zaten boku yemişler de,başarılı olanları dinlemek isterdim,mesela ilaç içmek(geçenlerde bir hasta geldi,dünyayı içmiş,müdahale etmeye çalışırken bırak öleyim dedi,benim nöbetimde olmaz dedim,daha önce de denemiş,tabi sonu psikiatri kliniğinde yatış,yine ölmedi,yine yatacak,sonra belki bir daha deneyecek),ilaç içiyorsan kimsenin sana ulaşamaycağından emin olman lazım mesela,yoksa kesin kurtulursun,sonrası daha bok olur.
Kendini asmak;tabureye tekmeyi atana kadar vazgeçersin herhalde,bence çoğu insan tabureye çıkınca vazgeçiyordur,ama sonra dengesini kaybedip ipte buluveriyordur kendini,şanslıysan astığın ip kopar,demir kırılır vs. yoksa acılı bir ölüm.
Bileklerini kesmek;taktik işi biraz,mesela damarlara parelel kesi atmak daha garanti,tabi öncesinde geçmen gereken deri-derialtı bir sürü doku var,çok keskin bir alet lazım,bisturi olabilir mesela,ama bu şekilde de uzun süre kimse seni bulmamalı,yine kurtulma şansın var.
Yüksekten atlamak; epey yüksek olmalı bir de kafa üstü atlamak lazım ki garanti olsun,boyun kesin kırılmalı mesela,yoksa felç kalır,anaya babaya yük olursun anca,beze sıçar,ördeğe işer,pipetle falan beslenirsin,süründüğünle kalırsın.
Denize atlamak falan;yüzme biliyorsan yaş,tabi benim gibi çok iyi yüzemeyen insanlar için etkili bir yöntem olabilir,ama o atlayıp atlamama arasındaki kararsızlık anında vazgeçme ihtimali çok yüksek,bir de boğularak can vermek kötüdür be.
Nihayetinde intihar etmek zor iş cidden,sürünmek daha kolay.
Bok gibi geçen bir haftasonundan selam olsun.
Ciao bella.
