14 Ocak 2018, Pazar
saat: 20:56
Zaman her şeyin ilacı mıdır bilemiyor olsam da, çok acımasız olduğuna ikna olmuş durumdayım.
Öte yandan, bu ikna oluş, yaptığım bir sürü şeyin de aslında hiçbir manasının olmadığını da iliklerime kadar hissettirmiştir.
Örneğin hayatıma giren, çeşitli sıvı transferleriyle gecemizi gündüzümüze kattığımız bazı insanların varlığını bile unutmuşum. Tabii ki bu tanımı bir aşağılama sıfatıyla kullanmıyorum, "vay arkadaş, ben ne kadar önemli biriyim" tanımı değil yani. Baya baya unutmuşum işte. Bazılarının beni unuttuğu gibi.
Öte yandan bence unutulmak çok dert değil. Biri beni ya da benimle geçirdiği zamanı unutursa, beni rahatsız etmez. Ama olur da kendim bir anıyı ya da şahsı unutursam, kaybetmeye teslim olmuş gibi hissederim. Düşünsene biriyle eğleniyorsun, muhabbet ediyorsun, sevişiyorsun, içki içiyorsun, geziyorsun, kavga ediyorsun; oysa bi kaç zaman sonra, senin için böyle bir şey hiç olmamış gibi. Seni bilemem güncük, beni aşırı rahatsız etti bu durum. Sadece 100 kupona hafıza geliştirme seti mi alsam?
