20 Şubat 2018, Salı
saat: 20:29
Güncem..
Hasta bir koca ve ufak bir bebek..
Akşamları kızımıza kocam baktığı için şu an derin bir yorgunluk hissediyorum. Ayrı odalardayız ev karantinada :)
Kızımız olabildiğince uysal ama ben psikolojik olarak akşamları da ilgileneceğim için hasta gibi oldum.
Bu arada Nisan ayında işe başlayacağım ve şimdiden kızımı nasıl bırakacağımı düşünüyorum. Babaannesi bakacak ve gözüm arkada değil ama hala anne sütü ile besleniyor sadece ve çok düşkün. Onun o halini görünce gözlerim doluyor. Belki çok hassas düşünüyorum ama elimde değil.
Bir yandan da işimi ve arkadaşlarımı özledim. Yaklaşık 10 senedir aralıksız çalışan biri için evde oturmak çok sıkıcı bir deneyim.
Ek gıdaya geçecek olması biraz teselli ediyor ama bilemiyorum günce.
Belki biraz klişe olacak ama annelik gerçekten ömür boyu vicdan azabı demekmiş çok net hissediyorum. Benim gibi çalışan anneler nasıl yaptı acaba çevremdeki kimse çalışmıyor ki fikir edineyim biraz.
Biberon da almıyor,arada deneme yapıyorum. Alışacak bir şekilde ama umarım çok üzülmez. Eğer üzüldüğünü hissedersem kendimi nasıl ikna ederim bilmiyorum. Allah bi şekilde kolaylık verir umarım.
