25 Mart 2018, Pazar
saat: 21:54
Bu gezide fark ettim ki annem yaşlanmış.. Bu yüzden şefkat bekleyecek kadar hatta.. Bunu kabullenmek istemediğim ve bana karşı acımasızlığını affetmediğim için bu isteğine pek olumlu dönmediğim doğrudur.. Bundan pişman olacağımdan da eminim..
Neyse bu çok hastalıklı bir durum.. Denizlerin ailedeki durum daha normal.. Yani aile denince akan suların durması, ne olursa(n) ol kabul ve destek görmek.. Bizimkiler bunu çok da mıçmıç olmak veya bir nevi saygısızlık gibi algılıyor.. Aslında bence güç veriyor.. Benim normal bir insan olmam çok zor.. Sevgi görmek o kadar davranışla ilişkilendirilen bir şey olmuş ki büyürken şimdi hiç bir şeye sesini çıkartamayan, bunu istiyorum diyemeyen, yalnızlığını kader gibi kabullenmiş biri oldum.. Bunu bilsem de içinden nasıl çıkılır onu bilmiyorum
saat: 22:48
Bir daha düşündüm, ailemi suçlamam çok saçma.. Neyse ne.. Sonuçta herkes yaşanmışlıklarıyla şekilleniyor.. Bazı davranışların beni geri dönülmez şekilde etkilediğini düşünmemeliyim, kolaycılık olur bu.. Sadece hayatımı nasıl güzelleştirebilirim, ben kendi aileme ne verebilirim bu önemli..
