29 Mayıs 2018, Salı
saat: 15:42
duygusal olarak o kadar boşluktayım ki..beni derinden hisseden, koşulsuz seven birisine ihtiyacım var.. ne zaman kapılarımı açsam ya da aralasam kapı aralığından hemen bişeyler sızıyor yüreğime. çok inciniyorum. annem babam mı? günlerce konuşmuyoruz annemle, konuştuğumuz da 'nasılsın, iyi misin, bi yaramazlık var mı?' dan öteye geçmiyor. insan evladının ses tonundan da mı anlamaz...beni derinden yaralıyor bu durum. hesapsız, kitapsız, şartsız şurtsuz, koşulsuz olsun istiyorum. beni en saçma anımda bile sarmalayan birisi. anne baba eş dost yabancı hiç ama hiç fark etmez.. ama koşulsuz olsun. ama'sı olmasın.. 'sen de bunları bunları bla bla' olmasın.. çen çen çen saydığımda kollarıyla alsın sarsın.. mümkün değil biliyorum..
ben oğlumu koşulsuz seveceğim, ona hiç çocukluğuyla ilgili şikayet etmeyeceğim, geceleri senin için şu kadar uyandım demeyeceğim, bezini bıraktığında yerdeki göletleri silmek için şu kadar uğraştım, psikolojim bozuldu hele hiç demeyeceğim. sadece yavaşça, sindirerek, koşulsuz seveceğim..ha ileride bana dirsek gösterecekmiş, göstersin varsın..sadece susacağım...gelecekte olabi-le-cek şeyler için şimdiden yorum yapamam, günümü berbat da edemem. bizim zamanımızda şöyle şöyle olurdulara hiç gelemem. bıktım sizin tecrübelerinizden.. ne tecrübeymiş be.. unutma bunları gözkalemi, unutma, her gün ama her gün beyninin içine kazı...
işte yeniden yine içine düştüğüm o büyük boşluk ve yalnızlık hissi..merhaba. görüşmeyeli epey oldu. nasılsın, iyi misin? ihmal ettim seni bu aralar kusuruma bakma, ama hiç değişmemişsin, beni bıraktığın yerde tekrar karşılıyorsun..dost dediğin böyle olur be! zaten sen de olmasan. yukarıda senin özelliklerini saydım bir bir..üstüne alındın mı?
