24 Haziran 2018, Cumartesi
saat: 01:35
Madem başladım ve madem yeterince akilliyim, devam da edeyim.
Çok can sıkıcı fakat çok dogruyum.
İki yıldır hiç bir çevrenin olmadığı yerde, tek bir arkadaş edindim.
Çok doğru arkadaş edinmiştir, şikayetim olmasını geç, zaman geçtikçe daha da iyi anladım insanda kalitenin önemini.
Aslında hayatımda ilgili pek bir şey paylaşım da. Şu yaşımda öğrendim ki arkadaşlığın ya da samimiyetin paylaşmakla bir ilgisi yok. Olay tamamen uyuşmak ile ilgili.
Nitekim hakkımda hemen hemen hiç bir şey bilmeyen bir insana karşı, yılların arkadasliklarindan daha bağlı hissediyorum.
İşte hayatın en kotu yanı ise, böyle birşeyler kurduktan sonra, geri kalan yalan şeylerden ölesiye tiksinme.
İster istemez hayatımın tüm kalan bileşenlerinden tiksinir hale geldim.
Pat diye yüzüme çarptı ne kadar yalnız olduğum, tek arkadaşım gidince.
Halbuki öyle harika bir paylaşımının falan da yoktu, olabildiğince siradan
.
Bu akşam, açtım bütün sosyal iletişim kanallarını ve kimle konuşurum diye baktım.
Kime "çok yalnız hissettim" diyebilirdim?
İşin gerçeği, tek bir kişi bulamadım.
Nasıl izole olmuşum.
Sadece bir kaç kelime konuşup kendimi anlatmak istedim.
Hiç kimseyi bulamadım.
Listelerine bakıyorum, sadece aptal gruplar ve bir kısım nezaketsiz sohbetler.
Hayatımda paylasabilecegim, yalnız değilmişim gibi hissettirecek kimse yok.
Ve işin en garip yanı ne biliyor musun?
Şu duruma bakıp "yine iyiyim" diyorum. Demek zorunda kalıyorum. Geçmişte yaşadıklarımı göz ardı edemiyorum.
Sonuç olarak, büyük görünüyorum fakat küçüğüm.
Mutlu görünüyorum fakat çok yalnızım.
Bir insana yalnızlığını anlatsam, kendi kendine ne çok dram yaptın diye düşünür. Ama aslında, korkunç bir yalnızlığa mahkuum.
Solda güneş yükseliyordu, güneye giderken.
