30 Ağustos 2018, Perşembe
saat: 04:43
Ya pis gerizekâlı. Koduna tüküreyim senin. Yazdıklarım uçtu. Yıl olmuş 2018 hâlâ güncemkom diye ısrar edenin kafasını ısırmalı asıl. Küçükken kafa da ısırmışlığım var sinirlenip. Arzu vardı mahallede, hayal meyal şeyler, arzu küçükken eli yanmış, benden büyük o yüzden arzu abla. Yok haayır galiba Aslı abla. Ne çok seviyordum o kızı. Bize gelir benimle oynardı ve oyunun bir yerinde muhakkak kızı ısırırdım o da ağlayarak evine giderdi. Kusura bakma kız, valla genetik. Efexoru bulduktan sonra o sinirden eser kalmadı. Seninle hayatımın tuhaf bir yerinde karşılaştık o kadar.
Her ama her seferinde olduğu gibi bu sefer de aynısı oldu. Hahah mükemmel bir cümle. Yavru kedilerden biri uykusunda yalanıyor. Demin annemden gizli ciğer verdim, onu görüyor olabilir rüyasında. Neyse bu boktan yaz tövbe estağfurullah ama gerçekten öyle, bitti. Bütün yaz ha bit ha bit diye bekledim ve nihayet bitti. Fakat bu gece firkatin ağrısı kalbime burgular soktu. Ah kalbim.
Çocuğum olsun istiyor muyum acaba. Bu sorunun cevabını gerçekten çok merak ediyorum. Kediyi, kedinin yavrularını tövbe est insan sever gibi sevince kendime bir irkilti ve az, çok hafif tiksintili bakış atıyorum. Ya salak mısın, insan değil bu, hayvan. Ve sonra bir müddet kendime acıyorum. Yazık, evlenmediği için çocuğu olmadı ve şimdi içindeki bütün merhameti, sevgiyi enceklere sarfediyor. Zavallı laaan. Sonra geçiyor. Sonra meselâ üzünçlü, insanın ciğerine jiletler atan bir şey görünce aklıma ilk gelen, “aman yarabbi benim çocuğum olursa tel tel ayrılarak yok olurum, ölürüm, böyle acılar benim derimi yüzer” gibi bir düşünce oluyor. Esra da öyle. Hatta daha fena. Onun bu kadar tahriş olması beni üzüyor. Keşke olmasa, azıcık kalınlaşsa diyorum. Ben biraz yapabildim onu çünkü. Fakat kendimi korumak için tv gazete saçma sapan vahşet haberleri izlememek kararı tamamen etkilere açık hâle getirdi beni. Derim saydamlaştı yani. Bunu da biliyorum. Amaan.
Neyse sıkıldım.
