25 Şubat 2019, Pazartesi
saat: 20:19
sakallari kestigimden beri ruzgar alttan girip yanagima surtuyor. oradan da sanki beynime beynime giriyor. bu durumdan rahatsiz olmakla beraber, garip bir zevk aliyorum. sanki beynimi havalandiriyormusum gibi. ama bir yandan da eli atinca gelen o bosluk hissi var.
gordugun gibi degisiklik yok, gotum basim ayri oynuyor.
sen gormeyeli hayatima fazlasiyla aksiyon yuklendi, su ara topraga basip durulmaya calistigim donemdeyiz. sonrasi kisfmet. sonu da iyi gorunmuyor ya bu islerin, bilemiyorum.
kopardim. ya da en azindan kopardigimi zannediyorum ve bu durum icten ice bir rahatlik vermiyor degil. daha kotu ne olabilir ki noktasina gelmek bir nevi pollyannacilik olarak degerlendirilebilse de bence iyi. kendimi o noktaya sokmaya calisiyorum. bir yerden sonra da olacak ama nerede onu bilemiyorum.
kisa tutulmaya calisilan telefon gorusmesi arasi. ne guzel kaptirmis gidiyordum. icten ice o kadar dusunmedigimi bilmek ve buna gore davranmak suc olmamali. cunku buna gore davraniyorum. gayet basit. bunu yakin zamanda bir kez daha kullanmistim ve isler iyi gitmemisti. "gayet basit", bir bitiricilik anlami tasimiyor galiba. hemen arkasindan soru geliyor.
daha giderdi de buraya kadar ya.
belki sonra.
hava alayim.
