28 Mart 2019, Perşembe
saat: 04:51
bu kadar sık yazmamam lazım. bu kadar sık yazdıkça bokunu çıkarıyorum, hayatımdaki tüm bağımlılıklar gibi.
ilk yarı bitmiş gibi hissediyorum. soyunma odasına girerken herkesin boynu bükük, o yorgunluk ve üzüntüyü hissediyorum. 11 kişi, hepsi kendi alanında mücadelesini vermiş. Kimse dönüp onlara, siz iyi mücadele etmediniz diyemez çünkü verilen mücadeleyi gözleriyle gördüler ama kimse yenen 5 golü açıklayamıyor. bu kadar mücadele, bu kadar efor ne için, 5 tane golle ilk yarı bittiğinde soyunma odasına gitmek için mi?
atılan 1 tane gol var, o da karşı takım kendi kalesine atmış. onu da ben kendi inisiyatifimle atamadım yani.
eee napıcaz, 11 tane adam ( yedekleri karıştırma ) boş boş birbirine bakıyor. 4 tane gol atabilecek miyiz diye kafamızdan soru bile geçmiyor, o kadar yıkık haldeyiz.
bugün 33 desek, bi 33 daha var önümüzde. hani onu da herşeyi çok olumlu düşünürsek var. maçın belki 89. dakikasında falan hakem bize acıyıp daha rezil olmasın bunlar diyerek bitirecek.
bi 33 daha olması için belki bugün yogaya falan başlamam lazım. hani o 33 den bile emin değilken, kalan dakikalarda şu psikolojiyle 4 gol daha atsak anca 1 puan gelecek haneye, onu da zaten kimse hatırlamaz.
kazanmak mı lazım illa ki, yoksa sadece maça çıkmış olmak bile yeterli mi?
kaybedene de belki bir ödül vardır bir gün kimbilir?
ya da küme düşsem mesela, daha basit bir ligde şansımı mı denesem diye soracağım ama bu maçtan başka maç yok. bu saatten sonra ne hakem değişir, ne lig ne de rakip. bunların hepsini tek tek kendim yerleştirdim karşıma ve o kadar iyi kadro kurmuşum ki karşı tarafa, hayatımı sikmekten 1 gram esef duymuyorlar. bence rakip takım seçme konusunda ağır uzmanlaşmış olabilirim. tek sıkıntı kendi takımımın seviyesinin farkına varamıyorum bir türlü.
stadımı fevkalade yapmışım, tribünler coşkuyla hala beni destekliyor ama canım kardeşim akıl var mantık var, 45 dakikada beni hacamat eden bu rakibi kalan 45 dakikada yenecek motivasyonu ben taraftarın desteğiyle nasıl bulayım. ulan bari o 1 golü ben atsaydım karşı kaleye, ona bile izin verilmedi.
malı mülkü satıp kaş'a yerleşicem desem, zaten kaş'a yerleştim amk. bence ben, ısparta'ya falan yerleşmeliyim. benim ligim orası bence. orada eminim 5-1 yenik duruma düşmezdim. kapasitemi bu kadar zorlamak beni sadece daha mağlup kıldı.
söyleyeceklerim bu kadar günce. iyi ki doğdun.
