28 Mart 2019, Perşembe
saat: 19:39
Sadece omzuna yetişebileceğim, boynuna yüzümü yaslayabileceğim kişilere sarılmayı sevdim. Sarıldım da...
Acılardan besleniyorum yalnız, bunu anladım yıllar sonra. Acı olunca yazabildim, acı olunca ayaklarım yerden kesildi. Mutluluk mu yakışmıyor bana? Kime yakışmaz ki mutluluk değil mi? Yanlış düşünüyorum bu konuda değil mi? Acı olunca olmaz, olmamalı.
Ne oluyor, neden oluyor? Yine anlamıyorum. Fark ettiysen, yine yazıyorum, yine düşünüyorum ama değil mi?
Her seferinde kendimi bilmediğim bir deliğe sokuyorum. Sonra da oradan çıkmak için dolanıp duruyorum. Kendimi yok edip, karşımdakini büyütüp olmamışım gibi yapmaya çalışıyorum. hep aynı son. Bakalım bakalım bu sefer nasıl olacak?
Hayat bildiği yerden bildiği şekilde devam ediyor. Çok mutsuz değilim, işimde gücümde çalışıyorum. etrafımdakiler de iyi. İyiyim yani...
