26 Nisan 2019, Perşembe
saat: 00:33
İnsan gerçekten yaşadıkça duyarsızlaşıyor mu? yoksa essitalopram mı buna sebep oldu bilmiyorum.
Son bir yıl içerisinde nişanlanmam sonra nişanı atmam, gerçekten bağımı koparmaya ve 'ben' olmaya çalışmam. Sonra tezimin bakanlık tarafından reddedilmesi. Tekrar tez konusu ve etik kurul süreci. Ardıma bakınca 'evet yoruldum' ama dedim ya bir boşvermişlik hali. Biraz da ot gibi hissetme.
Yeni insanlar tanıyorum, birkaç defa görüşüyorum ama hep devam etmeyeceğini bilerek. En son görüşmekte olduğum kişi, geçmişteki ilişkileri hakkındaki soruma öyle sinirlendi ki. ''Neymiş benim mesleğimden dolayı da farklı biri olduğumu düşünmüşmüş, onu yaşayarak tanıyabilirmişim, böyle dolayı sorular sormam korktuğumu ve endimi güvence almaa çalıştığımı gösteriyormuş, asıl sormak istediğim şeyi sormuyor muşum, uzun ilişki istiyor muymuş onu sormaya çalışıyormuşum''
Gerçekten durdum dinledim. Sensin değil mi alemin akıllısı?
28 yaşındayım, evlilikten dönmüşüm, üç ay sonra hangi ücra yerde hizmete gideceğim bilmiyorum. 4 yıl boyunca güvenip her şeye rağmen birlikte olmaya devam ettiğim adam, ayrılır ayrılmaz başkasıyla birlikte olmuş ve ardından onlarca yalan beraberinde gelmiş. Ama sen bunları bilmiyorsun çünkü merak etmedin, sormadın.. Bundan sonra da (çok afedersiniz) nah öğrenirsin!!
Kendime acıdığım filan yok. Yanış anlaşılmasın. Yaşanmasının belli ki bir nedeni vardı. Şimdiki umursamazlığım da o kadar fena durmuyor. Su akıp yolunu buluyor. En önemlisi ben kendimi buluyorum.
Bugün terapide kendimi kontrol etmekte çok zorlandım. Teknik olarak da bazı hatalar yaptım. Gerçekten zorlanıyorum..
Not: ifşa güncelerini yeni okudum. Gerçekten çok üzüldüm. Burası benim de on yıldan fazladır her zor zamanımda sığındığım yalnız hissetmeme engel olan bir limandı. Çirkin şeylerin kendileri gibi bulundukları ortamı da çirkinleştirme gibi bir özellikleri var. Ama var olan değer, değerinden bir şey kaybetmez diye düşünüyorum. Geçmiş olsun.
