01 Ağustos 2019, Perşembe
saat: 20:32
Bizde hezeyanlar değişmez. Y başarılı bir iş kurmuş. Aferin çocuğa, bence iyi de bir insandır umarım yolu açık olur. B doktoraya gitmiş, ileride benim hayalini kurduğum pozisyonlarda çok ileri seviyede kendisini görürüz. Boynuz kulağı geçti. B kariyerinin ilk adımlarını beni kopyalarak atti. Hedefi beni aşmak idi. Aştı, üstüne bir tur bindirdi. Sonra bir tur daha bindirdi. Kıskanmıyorum, imreniyorum.
Bense saçma sapan icra iflas ve gayrimenkul işleri ile uğraşmaktayım. İlgimi çekmediği için başarılı da olamamaktayım. Başarılı yaparken bir noktada itibarsızlastırılıp köşeye atıldığım için zaten pes etmiş ve oyundan çekilmiş durumdayım. Çünkü bir kazanım göremiyorum. Benim istediğim hayat bu değil. Istediğim hayat da yok. Yani ne açıkta öyle bir pozisyon var, ne olsa başvurup secilecegimin garantisi var. Hayallerde yaşıyor ibneler.
Ben olmaktan çıktım burada, orası kesin. Fakat gidebilecek bir yerim de yok. Bu yaz daha geçsin dedim. Çünkü beni ise bağlayan tek şey yıllık izin kullanmaktı. O yıllık izin ki bir gün öncesinde geceyarısı çalışmayı gerektiren. Tatil boyunca hiçbir önemi olmayan ve başkaları tarafından çözümlenmesi mümkün olan problemlerle ilgili yazışmalar yapmayı gerektiren. Gerekli olmayan stresler.
Herkes tepeme çıktı günün sonunda. Burada olmayı hak etmediğimi düşündüğüm için hep low key davrandım. Boynuz kulağı asmayacak yerinizde gözüm yok mesajını vermek için de kendimi anlamsız pozisyonlara düşürdüm. O kadar şirazem kaydı ki stajyerlerle yüz göz oldum. Hiç istemediğim bir sürü duruma düştüm. Neticeten yendiler beni. Ben bunu kabul edecek olgunluğa sahip biri değildim. Hayatımda ilk defa yenildiğimi kabul ettim. Belki pastayı istemediğim için de gururuma yedirebiliyor olabilirim.
Fakat yol yakın değil. Daha önce hiç girmediğim bir girdaba girdim. Is ilgimi çekmiyorsa iyi yapmam girdabı. O kadar uzun süre ilgimi çekmeyen şeylere maruz kaldım ki ilgimi çeken şeylere bile üşenmeye başladım. Büyük bir depresyondayım.
Dün aralıktı bugün ağustos. Aylar ayları yedi oburca, ben buradan çıkamadım. Çıkamadım. Çıkmaya yakın bile olamadım. Gerek lanet insanların yarattığı ekonomik krizler gerek dünyanın genel konjonktürü yüzünden istihdam imkanları doğmadı. Doğmaz da. Bu ülkede medya yok. Netflix'in sikinde bile değilim. Güzel bir başarısızlık hikayesi. Makalem bile elimde patladı. Gerçekten hiçbir şeyi başaramadım. Tokyonun asansörde hissettiği haldeyim, gerçekten rezil bir haldeyim. Sadece sarhoş değilim.
Bir gün bir çıkış olmalı.
Hoş ben çalıştığım hiçbir işyerinde mutlu olmadım. Belki de sorun bendedir. Belki de maaş düşürüp hayalimdeki işlere gireceğim ve yine hiç sevmedigim işleri yapmaya devam edeceğim.
Bunlar var ama başka bir gerçek de var. Burada bir gelecek göremiyorum. Burada başarılı olup sevmedigim işlerin yöneticisi olmanın da bir anlamı yok.
