30 Aralık 2019, Pazartesi
saat: 13:40
Uzun zamandır kafamın içerisinde aklımın ermediği bir boşluk var. Bir şeyler yapmıyor olmaktan değil, ama bir şeyleri düşünmeye gerek görmüyor olmaktan kaynaklı olduğunu sanıyorum. Mutluluğun insanları tatmin etmemesinin en büyük nedeni bu olabilir.
Bunca yıl yaşamış olmanın ardından, kim olduğumu ve ne yapmak istediğimi hala bilmiyorum. Sürekli bir şeyler deniyorum, öğreniyorum, beğeniyorum, başarıyorum, başaramıyorum. Ama yeterli görmüyorum. Sonra başka bir şey deniyorum.
Ben bile kendimi tanımıyorken, aslında hayatım boyunca karşılaştığım herkesin kafasında farklı bir goldy olması ilginçler üstü geliyor. Annemin, babamın kafasındaki goldy ile, arkadaşımın, eşimin kafasındaki goldy'nin birbiriyle hiçbir alakası yok. Bu kadar çok seçenek varken, ben hangisiyim?
Baya bir süredir spora gidiyorum, kafamdaki boşluğun sebeplerinden bir tanesi de bu sanırım. Neyse ki vücut şeklimin geoitten, üçgene dönüşmesinde faydası mithiş oldu. Şikayet etmiyorum.
Çizim işini baya geliştirdim, ama gerçekten iyi bir çizer olmak için, çok uzun çalışma saatleri ayırmak lazım. Tüm benliğimi tek bir noktaya odaklayabilmem imkansızların üstünde bir yerlere değiyor. Olduğu kadar artık.
Kış aylarından nefret ettiğimi söylemiş miydim?
Hadi bakalım.
"You shine like a star.
You know who you are, you're everything beautiful.
She's hot, hot like the Sun, the loneliest one.
Still everything beautiful"
